Frestur til að sækja um leyfi til strandveiða rann út á miðnætti og Fiskistofa hefur gefið út leyfi fyrir 684 báta. Í umfjöllun um þetta á vef Samtaka fyrirtækja í sjávarútvegi segir að miðað við þann fjölda útgefinna leyfa sé ljóst að engar aflaheimildir verði til staðar svo standa megi við það loforð stjórnvalda að strandveiðibátar megi sækja sjó í 48 daga.
„Ætla má að aflinn verði 25 þúsund tonn ef allir ná sínum dagskammti, sem er 774 kg. Miðað við 670 kg strandveiðiafla á dag má ætla að um 21 þúsund tonn komi að landi. Verði nýtingin á dögum um 70% má gera ráð fyrir að aflinn verði á bilinu 15 til 18 þúsund tonn. Sama hver niðurstaðan verður þá er ljóst að það stefnir í gríðarlega aukningu á afla strandveiðibáta.“
Í umfjöllun SFS segir að atvinnuvegaráðuneytið hafi ekki til umráða þau tonn sem þarf til að hægt sé að standa við loforð stjórnvalda um auknar strandveiðar. Þetta hafi raunar verið ljóst um miðjan desember því í minnisblaði ráðuneytisins vegna stjórnarmyndunar komi fram að þorski hafi verið úthlutað langt umfram heimildir undanfarin ár.
„Sú úthlutun hefur einvörðungu átt sér stað innan 5,3% kerfisins, meðal annars vegna strandveiða. Í því felst að aflahlutdeildarhafar hafa borið skarðan hlut frá borði. Sú ráðstöfun fer beinlínis í bága við lög um stjórn fiskveiða og hefur umboðsmaður Alþingis nú tekið til meðferðar þessa stjórnsýsluframkvæmd. Telja má auðsýnt að hin ólögmæta framkvæmd hafi bakað íslenska ríkinu bótaskyldu.
Við blasir sú staðreynd að atvinnuvegaráðherra hefur ekkert aflamagn til ráðstöfunar og lítið sem ekkert svigrúm innan 5,3% kerfisins til að bregðast við þeirri óhjákvæmilegu aukningu í afla sem strandveiðar munu þurfa í sumar. Því verður að telja það ábyrgðarhluta af hálfu ríkisstjórnarinnar að hafa lofað 48 dögum í strandveiðar, ekki síst þegar fyrir liggur að staðan var ríkisstjórninni ljós strax í stjórnarmyndunarviðræðunum í desember. Nú getur atvinnuvegaráðherra ekki lengur skirrst við og talað sig í kringum hlutina. Það er löngu tímabært að ráðherra upplýsi hvaðan þessi aukning eigi að koma. Varla verður það raunin að ráðherra brjóti viljandi lög og baki þar með íslenska ríkinu bótaskyldu af ásetningi.“
